جویدن ناخن

جویدن ناخن عادت بسیار شایعی است که بیش از یک سوم کودکان ۱۰-۷ سال به آن مبتلا هستند. این عادت گاهی ناشی از استرس و اضطراب است اما در بیشتر موارد دلیل روشنی برای جویدن ناخن وجود ندارد. این عادت همچنین ممکن است به صورت خانوادگی منتقل شود.

جویدن ناخن در اغلب موارد خطرناک نیست. هرچند گهگاه ممکن است بستر ناخن و کوتیکول آسیب ببینند ویا پوست دور ناخن دچار عفونت شود. همچنین کودکانی که مرتب انگشت و ناخن خود را به دهان می‌برند می‌توانند میکروب‌ها را به سایرین منتقل کنند و همچنین میکروب‌های بیشتری را از محیط وارد بدن خود نمایند.

 درمان جویدن ناخن

 همانند مکیدن انگشت شست، در جویدن ناخن نیز اغلب پرت کردن حواس کودک و تشویق روش های مؤثری در درمان هستند، درحالیکه تنبیه و انقاد از این کار کودک اثر عکس دارند. زدن محلول‌های تلخ به ناخن‌ها نیز ممکن است مؤثر باشند و منجر به کاهش عادت جویدن ناخن شوند، اما نباید از محلول‌ها و مواد حاوی فلفل که سبب بروز درد می‌شوند استفاده کرد. همچنین ناخن‌های کودک باید همیشه کوتاه و مرتب نگه داشته شوند.

در بعضی از کودکان عادت جویدن ناخن خودبخود متوقف می‌شود، هرچند تخمین زده می‌شود که این عادت تا ۲۰٪ مواد تا بزرگسالی نیز باقی بماند.

اگر جویدن ناخن قدری زیاد شود که موجب آسیب دیدن پوست و یا بافت‌های اطراف ناخن شود، بهتر است که جهت بررسی بیشتر به پزشک مراجعه شود.